نصرالله کسرائیان در ابتدای کتاب دراین باره می گوید:
“قرار بود خودش این چند سطر را بنویسد که البته نوشت، اما بعد منصرف شد و از من خواست که « مدخل » کتابش را بنویسم. یعنی که او هم، دست کم در این مورد، تسلیم سنت ها شد، و مگر نه این که سنت ها سخت جان تر از آنند که بشود به سادگی از چنگشان گریخت ؟
در آن چند سطر او، علاوه بر دیگران، از من هم تشکر کرده بود و قدری بیشتر که موردی نداشت و من ناگزیرم به خاطر دفاع از حقیقت هم که شده، نظرش را تصحیح کنم.
ما بیش از ده سال است که با هم کار میکنیم و او در این مدت چنان کمک هایی به من کرده است که گمان ندارم قادر به جبران آنها باشم – شاید عده ای بگویند دو برادر با یکدیگر و به هزینه ما تعارف تکه پاره می کنند !
اما واقعیت آن است که این داستان برادرهای کوچکتر که در سایه می مانند – همچنان که همسران – در جامعه ما داستانی است که گاه دردناک هم می شود. اما خوشبختانه او نگذاشت چنین شود. او به شهادت همه آنان که از نزدیک می شناسندش، خودش بود؛ تا امروز هم خودش مانده است.
قدرت نه کوهنورد بود و نه عکاس، که شد. او در سایه چنان رشد کرد که در آفتاب. او شش سال تمام، کوه ها را زیر پا گذاشت و سرانجام کتاب خودش را « نوشت ».
در این مدت تنها کاری که من کرده ام این بوده که هر بار که به سفر رفته، گفته ام پول و فیلم بیشتری همراه ببرد که هیچگاه به حرفم گوش نداده است. فقط گاه نگران شده ام، که پس از بازگشتش از سفر دیده ام آنقدرها هم بی مورد نبوده است. در شرح سفرهایش برایم گفته که بارها راهش را گم کرده، اما او خود راهش را پیدا کرده است، نه من.
همچنین به یاد می آورم یک بار در یکی از خاطره هایش می گفت بیست و پنج ساعت، بی وقفه و با کوله ای هفده کیلویی راه رفته است. در همه این موارد من هیچ کمکی به او نکرده ام. او هر کاری را صرفا با اتکا به خودش انجام می دهد. بعضی ها را می شناسم که کیلومترها از من فاصله دارند و – به گمان من به اشتباه – سعی می کنند مانند من عکاسی کنند. اما قدرت در کنار من، عکس های خودش را گرفته است و من خوشحالم.
و اما در مورد انتخاب عکس ها و صفحه بندی کتاب، یعنی آنجا که من مداخله کرده ام، واقعیت آنست که دست کم و به طور مشخص در دو مورد یعنی دنا و اشترانکوه، با آنکه برای عکاسی از اولی دوبار و برای دومی پنج بار سفر کرده بود، معهذا به دلیل شرایط جوی و موقعیت این کوهها موفق به گرفتن عکس هایی درخور نشده بود، که او را متقاعد کردم این وسواس را رها کند و به فرصتی دیگر واگذارد. چرا که کار تازه آغاز شده است و او هم این ادعا را ندارد که گویا همه کوه های ایران را عکاسی کرده است.
در یادداشتی که او نوشته بود از دوستانی که او را در کوه همراهی کرده یا به نحوی در تهیه کتاب نقشی داشته اند، تشکر کرده بود…”
از جمله کوه ها و قله هایی که قدرت الله کسرائیان به آنها صعود کرده و ثبت تصویر نموده می توان به: قله دماوند، علم کوه، سبلان، هزار، قاش مستان ( از قله های دنا)، خلنو، آزادکوه، کلونچی، دوبرار، سن بران، کهار بزرگ، شیرکوه، برفخانه تزرجان، تفتان، توچال، کرکس، شهباز، سهند، سماموس، الوند، لجور، کوه بیستون، دالاخانی، بینالود، چهل چشمه، هزار مسجد، کبیر کوه، درفک، گنو و سیاه کوه اشاره کرد.
کتاب در قطع رحلی با جلد گالینگور و کاغذ گلاسه به چاپ رسیده است
