در سير تطور عرفان اسلامی قرن هفتم، به سبب تلاقی مشرب‌های مختلف اهميت ويژه‌ای دارد. يکی از چهره‌های برجسته اين دوره سعدالدين حمويه (م 649 ﻫ..ق) است که با وجود جايگاه مهمش در عرفان اسلامی، اطلاعات زيادی درباره وی در دست نيست و هر منبعی که ما را در شناخت بيشتر او و پيرامونيان او ياری دهد، بی‌ترديد از اهميتی خاص برخوردار است. مراد المريدين نوشته نوشناخته خواجه غياث الدين هبة الله ابن يوسف ابن ابراهيم، از نوادگان سعدالدين حمويه، زنده در اوايل قرن هشتم، در شرح احوال و زندگی شيخ حاوی اطلاعات دست اول و قابل اطمينانی در باب آرا و انديشه‌های اوست که ضمناً مناسبات اجتماعی و خانوادگی، مشايخ و مريدان وی را هم معرفی می‌کند. افزون بر این دربارۀ بعضی از بزرگان عالم عرفان از جمله نجم الدين کبری و ابن عربی، علما و دانشمندان، چهره‌های تاريخی، شاعران و عده‌ای از صوفيان گمنام هم در آن مطالب مفيدی می‌توان يافت. اين کتاب به زبان عربی است و تنها نسخه شناخته‌شده آن در قرن نهم کتابت شده است.
این کتاب بدان جهت که اطلاعات با ارزشی دربارۀ وقایع زندگانی، احوال و عقاید سعدالدین دربردارد که در هیچ یک از منابع یافت نمی‌شود، منبعی منحصر به فرد است و در مطالعات عرفانی سدۀ هفتم و هشتم اهمیت زیادی دارد.
این کتاب دارای یک مقدمه و ده باب است. مقدمۀ کتاب کوتاه و در تعظیم و تکریم مقام سعدالدین است. در باب اول دربارۀ ولادت شیخ و اوایل احوال وی تا زمانی که به خدمت نجم الدین کبری پیوسته سخن به میان آمده است. در باب دوم چگونگی پیوستن سعدالدین به صدرالدین ابی الحسن عمر بن محمد بن حمویه در موصل گزارش شده است. در باب سوم و چهارم اطلاعات مهمی دربارۀ وصول سعدالدین به نجم الدین کبری و به خلوت نشستن نزد او و نحوۀ اجازه دادن نجم الدین به سعدالدین در پوشاندن خرقه و تلقین ذکر و وصیت روایت شده است. از باب پنجم تا نهم مبوب و منظم حکایاتی دربارۀ صدق فراست او، اشرافش بر خواطر و ضمایر، مکارم اخلاق و مهر و محبت او نسبت به خلق، شفا بخشیدن گروهی از بیماران در زمان حیات و بعد از ممات و هلاکت گروهی از ظالمان و بداندیشان به سبب انکار و مخالفت او نقل شده است. باب دهم نیز دقایق ایام پایانی عمر سعدالدین و زمان و شیوۀ درگذشت او را بیان کرده است.
