هفت باب بابا سیدنا مؤلف شناخته شده‌ای ندارد. در مقدمهٔ کتاب، این اثر منسوب به بابا سیدنا (حسن صباح) است ولی با توجه به اینکه تاریخ کتابت نسخه که گویا مربوط به هشتاد سال پس از فوت او بوده، این مسئله مورد تردید و گمان واقع شده‌است. موضوع آن، عقاید و باورهای اسماعیلیه به خداوندگاری حسن صباح است.
در واقع هفت باب بابا سیدنا آغاز سنت تاریخ‌نگاری بود که در الموت شکل گرفت.
شماری از مورخان همانند عطاملک جوینی مؤلف تاریخ جهانگشای، رشیدالدین فضل‌الله مؤلف جامع‌التواریخ و ابوالقاسم عبدالله بن علی کاشانی مؤلف زبدة التواریخ در دوران مغول از این کتاب بهره بردند و در تاریخ اسماعیلیه نامش را ذکر کرده‌اند
هفت باب بابا سیّدنا:
- باب اوّل: در معنی آنکه خلق وَهم و پنداشتِ خود را به خدای می‌دارند.
- باب دویم: در معنی آنکه عزّوعلا به صورت خاص خود درین عالم ظهوری دارد که مردم را بدین صورت عزیز کرده‌است.
- باب سیم: در معنی آنکه در دَوâرِه ما آن شخص مبارک کیست و در کجا نشیند و چه نام دارد.
- باب چهارم: در معنی بازنمودن عالم جسمانی و چگونگی آن
- باب پنجم: در معنی بازنمودن عالم روحانی و صفت اهل تضادّ و اهل تَرتُّب و اهل وحدت
- باب ششم: در معنی نظم کردن این دیوان و حمد و ثنای خداوند لذکرِهِ السّجُودَ و التّسبیح غرض کلیِ خود این باب است.
- باب هفتم: در معنی تاریخ و چگونگی احوال آن
