پژوهش در راستای درک و دریافت موقعیت و چگونگی زندگی زنان در گذشته ملت‌ها، بازگوینده حقایقی از روابط درونی جامعه است که به وقت خود تاریخ‌ساز بوده و به اعتلا یا اضمحلال ملت و دولتی انجامیده است، اما در نوشته‌های هیچیک از تاریخ‌نویسان سنتی اثری از آن نیست. به همین اعتبار، پژوهش درباره وضعیت زنان در تایخ گذشته ایران نیز می‌تواند راهگشای درکی صحیح‌تر از روند تکامل اجتماعی و چگونگی مراودات درون مردمی و به عبارت دیگر، تاریخ راستین مردم ایران باشد.هدف از این کاوش، یافتن هویت راستین و در سایه‌مانده زن ایرانی است که در چارچوب «مقتضیات» و در محدوده «قراردادهای اجتماعی» نقش پذیرفته است تا بتوان از این طریق به هویت راستین انسان ایرانی از آغاز گام نهادن به صحنه تاریخ جهان پی‌برد.
هرچند تمامی اشکال پیدا و ناپیدای زندگی و حضور اجتماعی زن ایرانی در پس پرده پیش‌داوری‌ها و معیارهای ارزشی خاص حکومت‌های اقتدارگر و خودمحوربین در اسارت سرنوشتی از «پیش‌ساخته» از دیدگان ظاهربین پنهان مانده و لاجرم انکار شده است، اما اثر حضور او در دوره‌های گوناگون و پرفراز و نشیب حیات ملی و سیاسی ملت ما و در شکل‌گیری تمدن و ویژگی‌های فرهنگ ایرانی، انکارناپذیر است.
هدف از چنین پژوهشی را می‌توان با این پرسش همراه کرد که چرا زندگی زنان در خاورمیانه و ایران از زمان‌های دور با رنج و نامرادی بیشتری همراه بوده است؟ در پی یافتن پاسخ این سوال، خود به خود سلسله پرسش‌های دیگری مطرح می‌شوند: چرا زندگی انسان ایرانی به‌رغم تمدن دیرپا و فرهنگ کهن و درخشانش با توفیق و اعتلایی سزاوار این ملت باستانی همگام و هماهنگ نبوده است؟ از چه رو این سرزمین بارها و بارها مورد حمله و هجوم فرهنگ‌های پست‌تر از خود قرار گرفته و تا پرتگاه نابودی کامل پیش رفته است؟ چرا و چگونه است که به‌رغم همه این رنج‌ها و محنت‌ها، ما هنوز با همان نام باستانی و کم و بیش همان زبان و همان ترکیب قومی و نژادی و در همان موقعیت جغرافیایی بر پهنه جهان ایستاده‌ایم؟ کدام بخش از جامعه، بار این بقا را به دوش کشیده و به منزل رسانده است؟»
