داستان «زمین نو آباد» را شولوخوف درست در چارچوب مرحله انتقال به اقتصاد کالخوزی در کشاورزی کشور همسایه ما قرار داده است و گذشته از ارزش خالص داستانی که آن را در پایگاه یکی از چند اثر بسیار عمده ادبیات شوروی جای می دهد.
برای ما خوانندگان ایرانی، آن هم در این روزگار که تحولی در ارکان اقتصادی و بالنتیجه میهن ما جریان دارد و ضرورت های تکامل به موازات تأثیر پاره ای عوامل جهانی در کار ترکاندن قوالب سنتی و جایگزین کردن آن ها با اشکال تازه در روابط تولیدی جامعه ماست.
«زمین نوآباد» می تواند روشنگر مسائل باشد و کاملاً شایسته است که به دقت خوانده و بررسی شود. در پایان ژانویه ، با نوازش نخستین نفس گرم هوا ، بوی خوشی از باغ های آلبالو بر می خیزد . هنگام ظهر - اگر آفتاب کم و بیش گرمایی داشته باشد - در جاهای محفوظ بوی نازک و اندوهناک پوست درخت آلبالو با رطوبت سس برف آب شنونده و بوی نیرومند و کهنسال زمینی که تازه در کارآمدن از زیربرف و برگ های پوسیده پاییز گذشته است در می آمیزد .
باد اینک ابرها را رانده بود . زمین سیراب گشته از باران در برابر خورشید تابان کرخ مانده بود و بخارهای آبی گون از آن بر می خاست .
بامدادان ، از رودخانه و از زمین های پست باتلاقی مه بلند می شد و کپه کپه ، موج از پی موج ، غلطان از میان گرمیاچی لوگ می گذشت و به سوی استپ می رفت و آن جا در هوا حل می شد و به صورت بخاری بس نازک و فیروزه گون در می آمد .
