خاندان برامکه یکی از خاندانهای بزرگوار و نجیب و با شرافت ایران و در سخا و کرم و مروت و فتوت و فضل و بلاغت ازنوادر ایام و نوابغ روزگار بودند و به واسطه کاردانی و لیاقت و کفایت و کیاست و مآثر حمیده و فضائل و خصال پسندیده که از خویشتن به منصه ظهور رسانیدند جهانیان را قرین حیرت و شگفتی نمودند و موجبات عظمت و شوکت و افتخار کشور باستان و کهن سال ایران را فراهم آوردند...برمکیان از خاندانهای اصیل ایرانی و منسوب به شاهان ساسانی بوده اند و بنابر روایات قدیمی کهانت و سدانت «آتشکده نوبهار» را برعهده داشته و در اواخر قرن اول هجری به دین اسلام گرویده اند.در سالهای بین 63 الی 83 خورشیدی و در زمان خلافت عبدالملک و جانشینان وی به دربار خلفای اموی آمده و در سایه درایت و لیاقت و دارائی خود قدرت و نفوذی عظیم کسب نمودند.نام «برمک» بر گرفته از لغت سانسکریت «پاراماکا» به معنی رئیس، و عنوان روسای مذهبی «نوبهار» میباشد.
مدارک تاریخی معتبر شهادت میدهندکه برمکیان پیش ازاسلام آئین زردشتی داشتند و حتی مورخین عرب نیز این واقعیت را انکارنمی کنند. مسعودی در کتاب مروج الذهب می نویسد که برمکیان پیش از اسلام تولیت خانه نوبهار، آتشکده بلخ را داشتند. مسعودی تنها مورخی است که بر خلاف دیگران نوبهار را آتشکده می داند . چنانکه از بیان مسعودی بر می آید برمکیان پیش از اسلام آئین زرتشتی داشتند و نوبهار هم آتشکده بوده است نه بتکده. وی می گوید : « فضل بن یحیی ، علمای بلخ را بر دروازه نوبهار طلب کرده، و فرموده است که جد من بدین مشهور است که نوبهار که قبله مغان است ، بنا کرده اوست. مرا کاری فرمایید که از آن عار بیرون بیایم.» مغان مقولهء مذهبی مربوط به آیین زرتشتی است
