مرتضی راوندی سال ۱۲۹۲ در خانواده‌ای روحانی متولد گردید.او از تاریخ‌نویسان معاصر ایران بود. راوندی گرایش سیاسی چپ داشت و در جوانی عضو حزب توده‌ی ایران بود. وی نویسنده‌ی کتاب تاریخ اجتماعی ایران است.
مرتضی راوندی تا اخذ دیپلم در مدرسه دارالفنون مشغول بود. پس‌ازآن وارد دانشکده حقوق دانشگاه تهران شد. از سال ۱۳۱۸ به‌عنوان قاضی در دادگستری شروع به کارکرد و به گواه مراجعینش در زمره خوش‌نام‌ترین قضات دادگستری وقت قرار داشت.
مرتضی راوندی از جوانی باهمت شخصی و با نیت تهیه‌ی تاریخ جامع زندگی «مردم ایران»، پژوهش و فیش‌برداری از منابع گوناگون داخلی و خارجی را آغاز کرد.
به باور راوندی، تاریخ ایران را همواره بر پایه اقدامات سلاطین و امیران نوشته‌اند و می‌باید کتاب‌هایی نوشته شود که موضوع آن‌ها مردم عادی که صاحبان اصلی مملکت هستند باشد. وی به نگارش تاریخ سیاسی، اقتصادی از منظر مردم اصرار داشت. حاصل قریب به نیم‌قرن تکاپوی راوندی، فیش‌برداری و نگارش کتاب‌هایی درباره‌ی تاریخ گذشته ایران، تاریخ اجتماعی ایران است که به گواه اهل‌فن در نوع خود «کم‌نظیر» است.
او به زبان‌های عربی و فرانسوی تسلط داشت. او که دارای اعتقادات سوسیالیستی بود، باور داشت تاریخ فقط شرح اقدامات شاهنشاهان و برگزیدگان و حکایت فتح و شکست در جنگ‌های کوچک و بزرگ نیست. نخستین دوره‌ی تاریخ اجتماعی در ۱۳۴۰ و در سه جلد از سوی انتشارات امیرکبیر منتشر شد.د.
مرتضی راوندی در مورد شیوه‌ی تاریخ‌نویسی گفته است: «من معتقدم وقتی راجع به یک شخص بررسی می‌کنیم باید تمام جنبه‌های مثبت و منفی او را در نظر بگیریم».
