ادوارد گرانویل براون (به انگلیسی)
Edward Granville Browne)
زاده ۷ فوریه ۱۸۶۲ – درگذشته ۵ ژانویهٔ ۱۹۲۶ خاورشناس و ایران‌شناس پرآوازه بریتانیایی بود. او کتاب‌های زیادی در زمینه تاریخ و ادبیات نگاشته‌است
زندگی
ادوارد گرانویل براون در ۷ فوریه ۱۸۶۲ در گلاسترشر در جنوب انگلستان به دنیا آمد. پدرش، سِر بنجامین براون، کارخانهٔ کشتی‌سازی داشت و مادرش اهل نورتمبری بود. براون تحصیلات دانشگاهی خود را در کالج ایتن آغاز کرد، پدر می‌خواست که پسرش رشته مهندسی را ادامه دهد؛ ولی ادوارد بیشتر به پزشکی علاقه داشت و سرانجام در ۱۸۷۹ در دانشگاه کمبریج به تحصیل در این رشته پرداخت. در این زمان، اخبار جنگ میان امپراتوری عثمانی و امپراتوری روسیه (۱۸۷۷) توجه او را جلب کرد و موجب علاقه‌مندی او به تاریخ و زبان مردم ترک شد. چنین بود که ضمن تحصیل پزشکی، به آموختن زبان ترکی، و سپس زبان فارسی و زبان عربی پرداخت. در تابستان ۱۸۸۲ ه استانبول سفر کرد. آشنایی او با زبان و ادبیات ترکی وی را به آموختن زبان فارسی نزد میرزا محمد باقر بواناتی و مطالعه شعر و ادب این زبان سوق داد و از آن پس، در دوران تحصیل و پس از آن، اوقات او بیشتر به خواندن کتاب‌های فارسی، به‌ویژه شعر و تاریخ، و معاشرت با ایرانیان می‌گذشت. در ۱۸۸۷ دورهپزشکی را به پایان رساند و جراح بیمارستان شد ولی هرگز به آن دل نبست.
سفر به ایران
در ۱۸۸۸ برای گردشگری، مطالعه، و پژوهش رهسپار ایران شد و در زندگی یک‌سالهٔ خود در ایران، با مردم ایران و آداب و اخلاق ایرانیان آشنا شد و زبان فارسی را به‌خوبی فراگرفت. کتاب یک سال در میان ایرانیان حاصل این سفر و بیان دیده‌ها و آموخته‌های او در این دوران است.
براون، پس از بازگشت، در دانشگاه کمبریج به تدریس زبان و تاریخ و ادب فارسی و تحقیق در جریان‌های فکری و نهضت‌های اجتماعی ایران مشغول شد و این راهی بود که تا پایان عمر در آن باقی ماند. در ۱۹۰۲ پس از درگذشت ایران‌شناس معروف، شارل ریو، ریاست مدرسهٔ زبان‌های شرقی به او داده شد و در ضمنِ طبع و نشر دورهٔ پنج‌جلدیِ تاریخ شعر عثمانی، نوشته ا.ج.و. گیب، ادارهٔ امور علمی انتشارات مجموعه یادبود گیب نیز به او سپرده شد.ادوارد براون در جوانیدر دو دهه یکم و دوم سده ۲۰ (میلادی) که حرکت‌های آزادی‌خواهی و مخالفت با حکومت استبدادی و مشروطه‌خواهی در ایران جریان داشت و سیاست دولت بریتانیا، سکوت در برابر وقایع بود ادوارد براون با دعوت از ایرانیانی که از تعدیات حکومت استبدادی به کشورهای اروپایی پناه جسته بودند و با شرکت گروهی از رجال آزادی‌خواه و انسان‌دوست انگلستان، انجمنی به نام «کمیته ایران» برپا کرد و با مقالات و سخنرانی‌های خود، به انتقاد از تجاوزات و اقدامات ستمگرانه روس‌ها و تقبیح روش سازشکارانه انگلستان پرداخت و با تأثیرگذاری بر افکار عمومی و جلب نظر و توجه عناصر مؤثر در مجلس عوام بریتانیا، دولت بریتانیا را تحت فشار قرار داد تا در سیاست خود با روس‌ها و در روشی که نسبت به ایران در پیش گرفته بود تجدیدنظر کند. کوشش‌های براون و یاران و همفکران او برای دخالت در امور ملت ایران در مشروطه‌خواهان تأثیراتی داشت. برخی از آثار وی که برای شناساندن ایران نو و اوضاع و احوال سیاسی و اجتماعی آن نوشته‌است: شرح مختصری از وقایع ایران، بحران دسامبر ۱۹۱۱ ایران، انقلاب ۱۹۰۵–۱۹۰۹ ایران، مطبوعات و شعر جدید در ایران، حکومت وحشت در تبریز، و نهضت مشروطه ایران هستند. آثار براون در موضوعات و مسائل سیاسی و اجتماعی ایران دارای اهمیت تاریخی بسیار است و از اسناد و منابع مهم تحقیقی این دوره از تاریخ ایران به‌شمار می‌رود.
به ادعای اسماعیل رائین او همان کسی است که برخی مشروطه‌خواهان ایران از او در داخل کشور و همچنین در انگلستان الهام می‌گرفتند و به تصدیق و تأیید مشروطه‌خواهانی که با انگلیسی‌ها مرتبط بودند وی همواره در جراید کشور و به وسیله دوستان خویش در پارلمان از آنها طرفداری می‌کرد و حتی می‌توان گفت آنها را اداره می‌نمود.
پژوهش‌ها و نوشته‌های ارزشمند براون در زمینه تاریخ ادبیات و نظم و نثر فارسی و تصحیح و نشر متون کهن به روش علمی و انتقادی تازه، از خدمات او به انگلستان بوده‌است. تاریخ ادبی ایران در چهار جلد، مفصل‌ترین و جامع‌ترین نوشته در این زمینه به زبان‌های اروپایی است. شمار آثار بزرگ ادوارد براون اعم از نوشته و برگردان کتاب‌های فارسی ۱۸ مجلد است. افزون بر اینها، براون ۳۲ رساله متوسط یا کوچک و ۱۳ دیباچه به زبان انگلیسی بر کتب فارسی یا عربی دیگران نوشته‌است.ادوارد براون در جوانیادوارد براون در ۱۹۰۳ به عضویت فرهنگستان بریتانیا و در ۱۹۱۱ به عضویت کالج سلطنتی پزشکی پذیرفته شد و در ۱۹۲۲ به نیابت ریاست انجمن سلطنتی آسیایی بریتانیای کبیر و ایرلند منصوب شد. در جشن شصتمین سال زندگانی او در ۱۹۲۲ دوستان و دوستاران ایرانی هدایایی برای او فرستادند و جامعه شرق‌شناسی اروپا با انتشار مجموعه مقالاتی از خدمات او قدرشناسی کردند
درگذشت
براون در ۵ ژانویه ۱۹۲۶ در ۶۴ سالگی در نزدیکی کمبریج درگذشت. کتاب‌های او به کتابخانه دانشگاه کمبریج منتقل شد. تندیسی از او در ۱۳۱۷ در کتابخانه دانشسرای عالی تهران نصب شد و یکی از خیابان‌های نزدیک دانشگاه تهران در ۱۳۳۴ (خورشیدی) به نام او نام‌گذاری شد. شرح احوال ادوارد براون را ادوارد دنیسن راس در مقدمه‌ای بر طبع‌های اخیر کتاب یک سال در میان ایرانیان، رینولد نیکلسون در مقدمه فهرست نسخه‌های خطی متعلق به ادوارد براون و آرتور آربری در «مقالات خاورشناسی» نوشته‌اند
نقش براون در اندیشه‌های مذهبی و فرقه‌های دینی
براون به موضوعات دینی و اجتماعی و جریان‌های فکری و اعتقادی توجه خاص داشت، و از همان آغاز مطالعات ایرانی و اسلامی خود، چندین مقاله دربارهٔ باطنیه (اسماعیلیه)، حروفیه و شیخیه در جراید علمی اروپا منتشر ساخت. از میانه سده ۱۹ (میلادی) درگیری فرقه‌های بابیه و بهائیه و ازلیّه با یکدیگر از یک سو با حکومت مرکزی و مراجع دینی و اکثریت جامعه از سوی دیگر، به صورت جریانی گسترده و پرآشوب درآمده و فضای فکری و سیاسی ایران را فراگرفته بود. کتاب معروف ادیان و فلسفه‌ها و آسیای مرکزی نوشته آرتور دو گوبینو باعث جلب توجه براون به این موضوع شد. براون طی چند سفر به استانبول، قبرس، و فلسطین، و دیدار با سران بابیه و بهائیه، چون میرزا یحیی صبح ازل و میرزا حسینعلی معروف به بهاءالله و برخی دیگر از منتسبان به این فرقه‌ها به گردآوری و نشر نوشته‌های آنان پرداخت. در سال ۱۹۱۰ براون کتاب نقطةالکاف میرزا جانی کاشانی را که نسخه منحصربه‌فرد آن در کتابخانه ملی فرانسه به دست او افتاده بود با مقدمه‌ای به نفع ازلی‌ها و به زیان بهایی‌ها انتشار داد.
او سرشناس‌ترین شرق‌شناس انگلیسی بود که بسیاری از کتب و مقالاتش را در مورد مذهب بابی و بهایی نوشته‌است.
محمد عبدالله آل آهاری در مقدمه کتاب فراخوان کامل به بهشت بیان می‌نویسد:
گر چه او متمایل به سمت ازلی‌ها شده بود، بسیاری از بهائیان (از جمله موژان مؤمن) اظهار داشتند که او بسیاری از ثبت‌های تاریخ را که ممکن بود گم و نابود شوند را حفظ کرد. مصاحبه‌های او با بهاء و صبح ازل در بین ارزش‌های دست اول غرب در مورد این رهبران نخستین بابی (بعداً بیانی نامیده شدند) و بهایی، قرار گرفته‌است. نوشته‌های او بسیاری از نویسنده‌های موضوعات بابی، ازلی و بهائی مثل آگوست استن استرندز را تحت تأثیر قرار داده‌است. او همچنین کتاب نقطةالکاف را در حمایت از موقعیت ازلی ترجمه کرد.ادروارد براون در پیریادوارد براون ابیات زیر را که طاهره قرةالعین در بشارت طلوع صبح ازل سروده در کتاب مواد تحقیق در مذهب بابیه درج و قسمتی از اصل دست خط را نیز گراور نموده‌است.
به خلق جهان ساقیا دِه نوید که شد شام غم صبح عشرت رسید
به غم دیدگان دِه تو جام صفا به عشاق دلخسته برزن صلا
که عین ظهور ازل آمده جمال خدایی هویدا شده
به این مژده گر جان فشانم رواست از این مژده خوش وقت رب علاست
........ تا آنجا که می‌گوید :
چو نور جمال تو آمد عیان ثمر خواندت از لطف رب بیان
مراد از شجر نیست غیر از ثمر شجر از ثمر می‌شود جلوه گر
بیان از تو تکمیل گردیده شد همه سر پنهان حق دیده شد
سروده‌ای از او به زبان پارسی
ادوارد براون در کتاب تاریخ ادبیات ایران می‌نویسد:
«تضمینی که اکنون نقل می‌کنم یکی از اشعار معدودی است که مؤلف این کتاب به فارسی سروده و آن به خواهش دوستی که به بانویی جوان به نام مِی (May) دل بسته بود انشا شده‌است.» شیخ سعدی شیرازی در گلستان فرماید:
مست می بیدار گردد نیم شب مست ساقی روز محشر بامداد
و من از این شعر تضمین زیر را ساختم:
«مست می بیدار گردد نیم‌شب» فرمود شیخ این اگرچه قول شیخ است، نیست جای اعتماد
من می‌ای دانم که هرگه مستِ آن گردد کسی سر ز مستی برندارد روز محشر بامداد
که در آن، علاوه بر تضمین و جناس تام (در کلمه «می»)، اغراق نیز آمده‌است دست خطآثار
تاریخ ایران به انگلیسی نوشته شده و در ۴ جلد و با تلاش کسانی چون رشید یاسمی به فارسی ترجمه شده‌است:
تاریخ ادبیِ ایران،
جلد نخست: از قدیمترین روزگار تا زمان فردوسی
جلد دوم، نیمه نخست: از فردوسی تا سعدی
جلد دوم، نیمه دوم: از فردوسی تا سعدی
جلد سوم، از سعدی تا جامی
جلد چهارم، از صفویه تا مشروطیت
تاریخ مشروطیت ایران
نامه‌هائی از تبریز
تصحیح تذکرة الشعراء دولتشاه سمرقندی، ۱۹۱۰
تصحیح لباب‌الالباب محمد عوفی (با همکاری محمد قزوینی)، دو جلد، ۱۹۰۳، ۱۹۰۶
ترجمهٔ خلاصهٔ تاریخ طبرستان ابن اسفندیار، ۱۹۰۵
ترجمهٔ تاریخ گزیدهٔ حمدالله مستوفی، دو جلد، ۱۹۱۰، ۱۹۱۳
ترجمهٔ چهار مقالهٔ نظامی عروضی، ۱۹۲۱
تاریخ طب اسلامی
یک سال در میان ایرانیان سفرنامه
تاریخ ادبی ایران، کتابی درباره ادبیات فارسی و شرح احوال و آثار شاعران و نویسندگان ایرانی، تألیف ادوارد گرانویل براون، خاورشناس انگلیسی می‌باشد.
این کتاب در چهار مجلد از ۱۲۸۱ تا ۱۳۰۳ش/ ۱۹۰۲ تا ۱۹۲۴ در انگلستان منتشر شد.
یش از تألیف و انتشار این اثر، کتاب‌های دیگری به زبان‌های اروپایی درباره تاریخ ادبیات فارسی نوشته شده بود، ولی هیچ‌یک از لحاظ وسعت دامنه تحقیق و تنوع موضوعات و جامعیت با آن برابر نیست.
براون برای گردآوری مطالب و مواد کار خود از بیشتر آثار چاپ شده و تحقیقات دانشمندان غربی و ایرانی ــ که تا آن زمان در دسترس وی بوده ــ بهره گرفته، بسیاری از نسخه‌های خطی و منابع و مدارک شناخته شده در کتابخانه‌های انگلستان و سایر کشورهای اروپایی را زیرنظر داشته و از صاحبنظران و محققان تاریخ و ادب و فرهنگ ایرانی نیز یاری جسته است
براون نخستین کسی است که تاریخ ادبیات فارسی را از آغاز ظهور آن تا اوایل سده چهاردهم به شیوه‌ای تحلیلی و انتقادی بررسی کرده و سیر و تحول تاریخی آن را به صورت جریانی گسترده و به هم پیوسته و بر اساس طرحی منسجم و جامع عرضه کرده است
، کوشیده که تاریخ مردم ایران و چگونگی حیات فرهنگی آنان را، بدان‌سان که در ادبیات‌شان جلوه‌گر است، عرضه کند.
ازین‌رو به آثار فارسی شاعران و نویسندگان غیرایرانی که در خارج از ایران نوشته شده است کمتر توجه داشته، و در عوض شرح احوال و افکار و آثار ایرانیانی را که به عربی نوشته‌اند به تناسب دامنه کار خود با تفصیل بیشتر باز گفته است. به همین سبب نام کتاب را، به جای «تاریخ ادبیات فارسی»، تاریخ ادبی ایران گذاشته است.
جلد اول این کتاب در ۱۹۰۲ به نام (تاریخ ادبی ایران: از کهن‌‌ترین دوران تا فردوسی) در لندن انتشار یافت.
این جلد در حقیقت توضیح و تشریح مبادی و مقدمات تاریخ ادبیات ایران است وازین‌رو مؤلف، آن را «مدخل» تمامی کتاب به شمار آورده است.
نیمه نخست این اثر شامل تاریخ ایران پیش از اسلام ، از قدیمترین روزگار تا ظهور اسلام است.
برخی از مطالب و اطلاعات این نیمه را امروز صاحبنظران نمی‌پذیرند، لیکن بسیاری از مباحث آن ــ که بر تحقیقات و آرای بزرگ‌‌ترین ایران‌شناسان سده پیشین مبتنی است ــ هنوز برای خوانندگان غیرمتخصص و کسانی که خواستار اطلاعات کلی و عمومی در این زمینه باشند، مفید است.
نیمه دوم جلد اول
نیمه دوم که به نخستین سده‌های اسلامی تا آغاز عصر غزنویان اختصاص دارد، شرح فتوحات مسلمانان در ایران و بنیان فرهنگ اسلامی در این سرزمین است و در آن از نهضت‌های ملی ایرانی در برابر سلطه قومیت عرب، تأسیس مکاتب فکری و فلسفی و کلامی، ظهور و گسترش بعضی از فرق مذهبی ، و مشارکت دانشمندان ایرانی در تکوین و ترویج برخی از شعب علوم و معارف اسلامی سخن می‌رود.
جلد دوم
جلد دوم در ۱۹۰۶ با عنوان (تاریخ ادبی ایران: از فردوسی تا سعدی ) انتشار یافت.
← فصل اول
مؤلف در فصل اول این جلد، درباره اصول نقد شعر و اشکال و انواع نظم فارسی بحث کرده است.
←← فصل دوم
فصل دوم با آغاز حکومت غزنویان و شرح اوضاع سیاسی و اجتماعی ایران در سده پنجم شروع می‌شود و با ذکر احوال و آثار شاعران و نثرنویسان آن دوره ادامه می‌یابد.
مطالب مربوط به فردوسی، اسدی، بوعلی سینا ، و نکاتی که درباره آثار آنان گفته شده حاکی از وسعت اطلاع و دقت نظر مؤلف است.
لیکن برخی از مندرجات این بخش، چون انتساب کتاب ترجمان البلاغه به فرخی سیستانی ، ذکر منظومه یوسف و زلیخا به نام فردوسی، و سخن از دو اسدی پسر و پدر که مبتنی بر اطلاعات مؤلف در زمان تألیف است، امروز مردود به شمار می‌رود.
←← فصل سوم به بعد
فصل سوم تا پایان فصل ششم به تاریخ عصر سلجوقی و رویدادهای مهم آن و شرح احوال و آثار شاعران و نویسندگان آن عصر اختصاص دارد.
از فصل هفتم تاریخ عصر مغول آغاز می‌شود و با شرح خونریزی‌های چنگیز و هولاکو، انقراض خلافت عباسیان ، و قلع و قمع فداییان اسماعیلی و در فصول پایانی با شرح اوضاع علمی و ادبی این عصر و گزارشی از احوال و آثار شاعران بزرگ این دوران ( عطار ، مولوی ، سعدی ) ادامه می‌یابد.
جلد سوم، (تاریخ ادبی ایران: عهد مغول) که در ۱۹۲۰ منتشر شد، از اواسط سده هفتم تا اوایل سده دهم را دربر می‌گیرد.
← فصل اول
مؤلف در بخش نخست با استفاده از نوشته‌های مؤلفان و مورخان مسلمان ، مراسلات میان سلاطین مغول و امپراتوران ممالک غربی و گزارش‌های سیاحان و مبلّغان و سفیران مسیحی به شرح کشمکش‌های فرزندان و نوادگان هولاکو یا ایلخانان مغول با یکدیگر و بسط قدرت آنان در سراسر ایران ، و روابط‌شان با کشورهای اروپایی پرداخته است.
←← فصل دوم
در فصل دوم تاریخ نگاران و جغرافیانویسان را معرفی کرده و از کتاب‌های مهم فارسی و عربی در این زمینه سخن گفته است.
مطالب این فصل، بویژه آنچه درباره آثار خواجه رشیدالدین فضل اللّه آمده، نسبت به زمان تألیف کتاب شایسته توجه و حایز اهمیت خاص است.
فصل سوم به بحث و نظر درباره شعر و ادب و آثار صوفیه در این دوران اختصاص دارد.
فصل چهارم شامل اوضاع و احوال تاریخی و سیاسی عصر تیمور و شرح لشکرکشی‌های خونبار او و براندازی حکومت‌های محلی بازمانده از دوران پیشین (جلایریان، مظفریان، آل کرت در شرق ایران) است.
فصل پنجم به بررسی احوال و آثار تاریخ‌نگاران و دانشمندان بزرگ این دوران اختصاص دارد.
در همین فصل، بررسی مجمل و مفیدی درباره فرقه حروفیه و گسترش آن و کتاب جاویدان کبیر و ارتباط بکتاشیه با این فرقه و تحقیقات در این باب دیده می‌شود.
فصل ششم تا فصل هشتم، که پایان این جلد است، تاریخ جانشینان تیمور و اوضاع علمی و ادبی این دوره را تا آغاز عصر صفوی شامل می‌شود.
جلد چهارم در ۱۳۰۳ش /۱۹۲۴ با عنوان (تاریخ ادبی ایران: ادوار جدید) منتشر شد.
در این جلد درباره تحولات تاریخی و اوضاع و احوال اجتماعی و سیاسی و ادبی ایران در دوره‌های صفویه، افشاریه، زندیه و قاجاریه بحث می‌شود.
← عمده‌‌ترین مباحث بخش اول (تا فصل چهارم(
عمده‌‌ترین مباحث بخش اول (تا فصل چهارم) عبارت است از: ظهور سلسله صفوی، رواج تشیع در ایران و رسمی شدن آن در قلمرو صفویان و تأثیر آن در ایجاد وحدت ملی و دینی در ایران، تاریخچه مختصری درباره مقابله با قدرت سلاطین عثمانی در غرب و دست اندازی‌های ازبکان در شرق، بیان احوال و اخلاق شاهان صفوی و علل انحطاط و زوال دولت صفوی ، حملات و آشوبگری‌های افاغنه و قلع وقمع آنان به دست نادر افشار ، شرح نابسامانی‌ها و آشفتگی‌های بعد از مرگ نادر، زمامداری کریم خان زند و کارهای او، سرانجام لطفعلی خان زند و شکست او از آغا محمدخان قاجار و تأسیس سلسله قاجاریه، اوضاع سیاسی و اجتماعی ایران در دوران حکومت این سلسله، نفوذ قدرت‌های استعماری انگلیس و روس و دخالت‌های آنان در امور کشور، وزارت امیرکبیر ، خدمات او و پایان تأسف انگیز زندگانیش، ظهور بابیه و بهائیه و آشوب‌هایی که برپا شد، قتل ناصرالدین شاه و پیامدهای آن، و اشارات کوتاه به ظهور برخی از مظاهر تمدن جدید غربی در ایران همچون تشکیل مراکز تلگراف، تأسیس دارالفنون
