مروری بر کتاب
ظهیر فاریابی ؛طاهر بن محمد ملقب به ظهیرالدین و مکنی به ابوالفضل. شاعر معروف ایرانی (ف. تبریز 598 ه .ق.) اصل او از فاریان است. از جوانی به تحصیل علوم و شعر و ادب پرداخت و ادب عرب و حکمت و نجوم بیاموخت. قصاید او که غالباً در مدح شاهان و بزرگان است، محکم و متین و غزلهایش مطبوع است.
از ممدوحان او، حسام الدین اردشیربن علاءالدوله حسن از طبقه دوم ملوک آل باوند، طغانشاه، قزل ارسلان و... هستند. وی معاصر خاقانی و جمال الدین عبدالرزاق بوده است.
دلم چون در سر زلف تو جان بست
بر او عشقت در هر دو جهان بست
سر زلفت چو زین حالت خبر یافت
کمر قصد جانم بر میان بست
تو را چون نیست روی آشنایی
چه طرف از وصل رویت بر توان بست
لطافت در جهان روی تو آورد
صبا چیزی از آن بر گلستان بست
